Het maakproces van een tentoonstelling is de facto altijd een vorm van onderzoek, en in Gamechangers & Eyeopeners komt het aspect van research sterk naar voren. Het is daarom in zekere zin een reflectie op het eigen onderzoek en alle kunstenaars die in alle vorige edities werden getoond.

Daarbij werden ook terugkerende patronen blootgelegd over verschillende generaties heen. Om tot een eigen en authentieke beeldtaal te komen, moet de kunstenaar zich immers op een bepaald moment voldoende kunnen losmaken van academisme, van een groot voorbeeld, van een leermeester, van een lokale situatie, enz. Sommige kunstenaars verlaten daarom bewust hun vertrouwde habitat, zoeken andere oorden op, verruimen hun blik met nieuwe prikkels. Anderen ervaren dan weer eerder onverwacht een situatie die een radicale switch tot gevolg heeft of hen tijdelijk van koers doet veranderen.

Bepaalde kunstenaars nemen in hun kunstenaarspraktijk specifiek een vorm van onderzoek op. Anderen bestuderen of absorberen op natuurlijke wijze het werk van andere kunstenaars en/of dragen een kunsthistorische bagage met zich mee. Temeer maken al deze kunstenaars deel uit van een complex cultureel netwerk. Zijn ook deze netwerken samen te vatten? Kan er voor generaties kunstenaars of kunstenaarsbewegingen een soort stamboom worden opgemaakt?

Kunstenaars

Charles-René Callewaert, Emile Claus, Amédée Cortier, Werner Cuvelier, Raoul De Keyser, Marcin Dudek, Dieter Durinck, Artur Eranosian, Henri Evenepoel, Tsuguharu Foujita, Jef Geys, Gommaar Gilliams, Al Held, Torahiro Kojima, Guy Mees, Frans Piens, Johan Van Geluwe, Jos Verdegem, Pierre Vlerick, Gustave Van de Woestyne

Gastcuratoren

Willem Elias (1950, Aalst) komt uit een gezin waar vader en oom kunsthistorici waren. Toch koos hij voor een doctoraat in de filosofie, met een thema rond de vraag naar de functie van de hedendaagse kunst. Hij is emeritus gewoon hoogleraar van de VUB. Naast de domeinen van de kunstfilosofie en de kunsteducatie (hij leidde cultuuragogen op), heeft hij als AICA kunstcriticus veel geschreven over de Belgische kunst in talloze monografieën en catalogi, tevens in in het tweedelige boek “Aspecten van de Belgische Kunst na ’45”.
Naast de theorie heeft hij ook ervaring met de praktijk van het tonen van kunst. Tussen 1972 en 1980 hielp hij in de Galerij van zijn vader tentoonstellingen opbouwen. Tussen 1980 en 1986 bouwde hij een Kunstgallery’ uit aan de VUB. Sinds zijn emeritaat was hij meerdere malen curator, o.a. van twee tentoonstellingen van alumni van het HISK, het Hoger Instituut voor Schone Kunsten, waarvan hij stichtend voorzitter is.

platvvorm is een dynamisch kunstenaarsinitiatief in Deinze (actief sinds 2017) waarvan de werking vorm krijgt door de interacties binnen het proces, het experiment, het zoeken en durven. Met nieuwsgierigheid, ontmoeting en frictie als onderbouw streeft ze relaties na tussen kunstenaars en publiek die voorbijgaan aan het eenduidige waarderen en waarbij zowel de creatie als de presentatie het uitgangspunt vormen voor een interpersoonlijke ontplooiing. De programmatie wordt geïnitieerd door Katelijne De Corte, in nauwe samenspraak met Jonas Lescrauwaet en zal voortaan in toenemende mate inzetten op extra-murosactiviteiten die toestaan het bereik van de relaties verder uit te breiden.